سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

اشاره: تزکیه‌ی نفس یکی از مأموریت‌های مهمّ پیامبران(علیهم‌السّلام) و هدف اساسی پارسایان و دایرمدار نجات و هلاک، نزد خداوند متعال است. تزکیه به‌ معانی مختلفی ازجمله «تطهیر» و «رشد و نمو» آمده است. زکات نفس همان تطهیر آن از انواع بیماری و آفت‌هاست و دارای مقاماتی است که نوعی تخلّق به نامها و صفاتی است. تزکیه در نهایت، پاکی جستن(تطهّر)، تحقّق و تخلّق است که دارای ماهیّت، نتایج و ابزارهای مشروع است و نمود آن در سلوک انسان و تعاملش با خالق و خلق با کنترل جوارح و جوانح طبق فرمان خدا تجلّی می‌یابد. اصلاحوب نظر به اهمّیّت این مفهوم، چند پرسش اساسی  را با برخی از صاحبان قلم و نظر درمیان نهاده است. جهانگیر ولدبیگی(١٣٥٢ نوریاب پاوە)، دکتری علوم قرآن و حدیث و عضو هیأت علمی دانشگاه فرهنگیان سنندج و صاحب چندین اثر تألیفی و ترجمه ازجمله ترجمه‌ی قرآن مجید، به پرسش‌های مطرح‌شده پاسخ گفته است، امید است مورد اقبال خوانندگان عزیز قرار گیرد.

بشر در طول تاریخ خود با مشکلات زیادی دست و پنجه زده است این مشکلات گاهی طبیعت، گاهی مال و گاهی جسم و جان او را تهدید کرده وگویی که این در رنج و زحمت زیستن با زندگی او عجین بوده و آیه‌ی وحیانی تذکّری بر این مهمّ است که:

 «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ» (بلد:٤) 

مشکل پیش آمده(کرونا ویروس) نیز بعد مدّتی با هزینه‌های هنگفت جانی و مالی‌ای که به جا می‌گذارد از بین می‌رود امّا رفتن او هرگز به معنای پایان رنج و زحمت این مخلوق عاقل نیست. باز مشکل پشت سر مشکل و این سریال تا پایان عمر او ادامه دارد.

در این مدّت کانال‌ها هر از گاهی کلیپ‌هایی را از فلان و فلان و فلان بزرگوار می‌گذارند با موضوع «حکم و فتوای برگزاری یا عدم برگزاری نماز جمعه و جماعات و....». 

یکی زنگ زد و گفت می‌خواهند مساجد را بر رویمان ببندند و از ته دلش دوست داشت بگوید این سیاست علیه دینداران است. ضمن اینکه افسوس می‌خورم از این قیل و قال، از عدم توجّه بزرگواران به «روح دین» دلتنگم. 

«روح دین» هرگز برگزاری جمعه و جماعات نیست. روح دین، رسانیدن انسان به صلح، صفا، سلامت و آرامش روحی- روانی و جسمی است.

چه ناخوشایند است حبس آن هم از نوع خانگی!

مدّتی است از ترس پدیده‌ای به نام کرونا در حبس خانگی به سر می‌بریم و دقایق آن ساعت‌ها می‌گذرد.

در این مدّت بر محفوظات قرآنی‌ام بارها و بارها مروراتی داشتم و آیاتی را بر وضعیّت موجود تطبیق می‌دادم. در این میان قسمتی از آیه‌ی ۲۸ سوره‌ی نساء مرا بیش از آیات دیگر به خود مشغول کرد:

«وَخُلِقَ الْإِنسَانُ ضَعِيفًا»